Pact of Silence

Sessiz Bir Kız Için Kurulan Dünya
O sabah iskele sakindi.
Sis, limanı yumuak bir battaniye gibi sarıyordu.
Yalı denizci teknesinden indiginde
aceleyle koan bir anne ve küçük kızını gördü.
Otobüs kalkmak üzereydi.
Anne kızını hızla bindirdi,
zamana söz dümedi,
veda etmeye yer kalmadı.
Ama kız—yalnız kız—arkasını çevirdi.
Gözleri yerde bir ey arıyordu;
sanki kalbi orada düüp kalmıtı.
Denizci egildi.
Tahta zeminde iki oyuncak yatıyordu:
Tek ayagı olan küçük bir gergedan,
ve telleri kopmu minik bir gitar.
Otobüs uzaklatı.
Kız camdan elini koydu—
aglamadı, bagırmadı,
sadece baktı.
Söz degil, bakı taıyordu acıyı.
Denizci o iki oyuncagı aldı.
Içinde unutulmu bir ey kıpırdadı;
belki bir çocuklugu,
belki de dalgaların aldıgı kalbi.
O gece fenerin altında oturdu.
Gergedanı yanına, minik gitarı karısına koydu.
Rüzgâr haf esiyordu.
Deniz, hiç konumadan hikâyeyi fısıldadı.
Ve sonra—bir hayal dogdu.
Gergedan büyüdü,
tahtadan degil, düüncenin etinden.
Kırık gitar nefes aldı,
teller olmadan bile bir melodi buldu.
Hayalinde kız artık küçük degildi—
Gergedanın sırtında, güçlü ve korkusuzdu.
Bir palyaço yanlarında gitar çalıyordu,
Beyaz elbiseli bir kadın suyun içinde dans
ediyordu.
Balonlar derinlikten yukarı yükseliyor,
balıklar nota gibi dolanıyordu.
Ve bütün o dünya…
Kaybolan iki oyuncagın devamıydı.
Denizci iç çekti—
üzüntüden degil, huzurdan.
Çünkü artık biliyordu:
Bir çocuk bir eyini kaybeder,
ama bir bakasının hayalinde
bütün bir evren kazanabilir.
Belki büyümü bir kız, uzak bir yerde,
hala bilmez ki
tanımadıgı bir denizci
oyuncakları için bir dünya kurdu.

The World Built for a Silent Child
The harbor was quiet that morning.
Mist lay over the pier like a pale blue blanket.
A sailor stepped o his boat
just in time to see a woman rushing her small
daughter toward a waiting bus.
The engine rumbled—
there was no time for goodbye,
no space for hesitation.
But the girl—only the girl—looked back.
Her eyes searched the wooden planks,
as if her heart had fallen there.
The sailor glanced down.
Two forgotten toys lay by his feet:
A tiny one-legged rhinoceros,
and a little guitar with broken strings.
The bus rolled away.
The child pressed her palm to the window—
she did not cry, she did not scream,
she simply looked.
A look that held sorrow without sound.
The sailor picked up the toys gently.
Something long dormant stirred inside him—
maybe his own childhood,
maybe the part of him the waves once claimed.
That night, beneath the lighthouse’s glow,
he placed the rhinoceros beside him
and the broken guitar across from him.
The sea spoke without speaking—
a whisper made of tide and memory.
And slowly, a vision unfolded.
The rhinoceros grew—
not from wood but from imagination.
The torn guitar found breath
and made music through its silence.
In his mind, the girl was no longer small—
she sat atop the great rhino, fearless and bright.
A jester played music by her side,
a woman in white danced through the water,
balloons rose from the deep like new-born
moons,
and sh swirled like notes in a living song.
An entire world was born—
from two toys left behind.
The sailor exhaled—
not with sadness, but peace.
For he understood:
A child may lose her treasures,
yet gain an entire universe
inside the dream of someone who cared.
And somewhere—far away—
a girl may have grown by now,
never knowing a sailor built a world
from what she left behind.