Mosaic Elephant

Fil hep gritti.
Ne güzel, ne çirkin — sadece sıradan.
Ta ki bir gün yağmur başladı;
su değil, renk yağmuru.

Damlalar derisine değince,
her biri küçük bir hayat parçası gibi kurudu:
kırmızı anılar, mavi düşler, yeşil korkular,
ve en son çöken sarı umutlar.

Ertesi sabah fil artık gri değildi;
bir mozaikti.

Uzaktan palyaço yüzlü bir müzisyen geldi
ve filin sırtına oturdu.
Trompetinden ne bir melodi çıkıyordu, ne bir kelime —
ama her üfleyişinde
renkler filin derisinde parlıyor, yeniden can buluyordu.

Aynı anda, suyun öte yanında
bir fayton ilerliyordu.
Elinde balon gibi hafifleyen bir baloncuğu olan bir kadın ayakta duruyordu
ve ince bir rüzgâr onu yerden göğe doğru taşıyordu.
Yanında biri oturuyordu; biliyordu ki
dünyanın en büyük yolculuğu,
korkudan güvene doğru olan yürüyüştür.

O gün fil ve fayton yan yana yürüdüler —
geçmişten kaçmak için değil,
geleceği kurmak için.

Balıklar suyun altında dans etti,
kuşlar rüzgârın üstünde kaydı,
ve tüm canlılar anladı:

İçin parçalara ayrıldığında,
bu her zaman son demek değildir —
bazen mozaik oluyorsun.

Ne tamamen düzgün, ne eksiksiz,
ama güzel
ve gerçek.