The Rainbow Rider

Bir gün, küçük bir kız annesinin ona bıraktıgı
eyalarla oynuyordu.
Küçük eylerin arasında içinde minik bir sandık
asılı olan kolye ona daha kıymetli gelirdi.
Annesi hep o sandıgın içinde bir sır saklı
oldugunu söylerdi—
Yalnızca sakin bir kalp ile anlaılabilecek bir sır.
Yıllar geçti.
Renkli saçlı bir kız — canlı, parlak, capcanlıydı;
Ne büyüyor,
Ne de küçülüyordu—
Yaı kalbinin inandıgı kadardı.
Bir gün sandık kayboldu.
Ne ormanda, ne yolda—
Zamanla tozlanmı bir hatıranın içinde kayboldu.
O günden sonra her hatırladıgında
Içi sıkıır, dünyası biraz kararırdı.
Uzun süren hüzün, yosun gibi ruhuna yapıtı.
Bir gün çok yorulunca hastalandı, gözlerini
kapattı…
Tekrar gördügünde — artık sadece su hüküm
sürüyordu.
Sonsuz bir mavi: topraksız, gölgesiz.
Balıklar etrafında yumuakça dönüyordu,
Balonlar suyun içinde asılıydı,
Sanki gökyüzünde rüzgârla haf bir müzik
çalıyorlardı
Ve mavi kular bazen dalgaların üzerine konuyor,
sonra yeniden yükseliyorlardı.
Ne zaman vardı, ne son—
Sadece derinlik.
Orada l, at ve gergedan onu bekliyordu.
Hayvan gibi degil,
Ruhunun üç parçası gibi.
Fil dedi ki: Ben senin hafızanım.
At dedi ki: Ben yürüme gücünüm.
Ve gergedan yumuak bir sesle ekledi: Sessizlikte
bile seni koruyan gücün benim.
Balıklar yollarını ııklarıyla belirledi,
Balonlar gökyüzündeki fenerler gibi ilerledi,
Kular kısa arkılarla kalbini sakinletirdi.
Onlar kızı eski sandıga götürdüler.
Sandık yıllar sonra açıldı—
Ne bir ıık patladı,
Ne mucize oldu—
Sadece tatlı bir sessizlik.
Içinde sadece huzur vardı.
Uzun zamandır aradıgı ama hep içinde taıdıgı
huzur.
Kız anladı ki:
Sandık hiç kaybolmamıtı,
Sadece açmayı unutmutu.
Geri döndügünde,
Ne çocuktu,
Ne yetikin—
Özgürdü.
Huzur bulunan bir hazine degildi;
Huzur yeniden hatırlanması gereken kendisiydi

Once, a little girl played with the things her
mother had left her.
Among all the tiny treasures, a necklace holding
a small wooden box was the most precious.
Her mother always said a secret was hidden
inside—
a secret only a peaceful heart could understand.
Years passed.
A girl with colorful hair—bright, alive, full of
light;
She did not grow older,
Nor did she become younger—
Her age was only as old as her heart believed.
One day, the tiny box was lost.
Not in the forest, nor along the road—
It vanished into a memory dusted by time.
And every time she remembered it,
her chest tightened and her world dimmed a
little.
A long sadness clung to her like slow-growing
moss.
Until one day, exhausted beyond thought,
she grew ill and closed her eyes…
When she opened them again — only water
ruled the world.
An endless blue: no land, no shadow.
Fish circled around her gently,
Hot-air balloons drifted suspended in the water,
as if in the sky, playing a soft music with the wind
and blue birds perched on waves before rising
again.
There was no time, no end—
only depth.
There, an elephant, a horse, and a rhinoceros
awaited her.
Not as animals,
but as three pieces of her soul.
The elephant said: I am your memory.
The horse said: I am your ability to move forward.
And the rhinoceros softly added: I am the
strength you forget you carry.
The sh lit the path with their glow,
the balloons oated like lanterns above,
and the birds calmed her heart with quiet song.
They led her to the ancient box.
After years, it nally opened—
No burst of light,
No miracle—
Only a sweet silence.
Inside it lay only peace.
The very thing she had searched for,
yet had always carried within.
The girl understood at last—
The box had never been lost,
She had only forgotten how to open it.
And when she returned,
Neither child,
Nor adult—
She was free.
Peace was not a treasure to be found;
It was herself—
remembered again.