The Time Habitat

Baba her zaman öyle derdi:
“Bir gün kitaplara yazdılar ki dünya tam bu
saatte barıa ulatı.”
Sesi güven doluydu,
sanki tarihi kendi elleriyle yazmı gibi.
Ama kız etrafına baktıgında anladı ki,
barı sadece yazılmı bir cümleydi,
hayatın dokunabildigi bir deneyim degil.
O anda renkli kutusuna baktı—
eski, hatıra lekeleriyle dolu,
yıllarca yalnızca bir eya olan kutu.
Kutuyu aldı,
renkleri rüya parçaları gibi çıkardı,
kararlıydı,
iplerini bir balona bagladı.
Balon büyüdü.
Havadan degil—
inandıgından.
Ve kız ona tutundu,
uçmak için degil,
zamanı tutmak için.
Yükseldi,
dünyanın sınırını geçti,
saatlerin balık gibi yüzdügü,
günlerin gergedanlar kadar agır ama efkatli
yürüdügü yere.
Orada içindeki çocuk onu bekliyordu—
yasız, zamansız,
tarihten özgür.
Kız yanında oturdu.
Ne yerde, ne geçmite—
gökyüzü ile su arasında,
gelecegin anlamı olmadıgı,
yalnızca “imdi”nin yaamak için yeterli
oldugu bir yerde.
Balon agır agır ilerledi,
kular ona elik etti,
balıklar ayaklarının altında süzüldü,
gergedanlar dünyayı omuzlarında taıdı.
Ve kız anladı:
Dünya barıı yazılamaz,
senin tarafından kurulmalıdır.
Tarihte degil—
içinde.
O an zamanda durdu,
kalmak için degil,
hayatı tatmak için,
acele etmeden,
zorunluluk olmadan.
Sadece keyie.
Sadece içiyle.
Sadece çocuguyla.