The Floating Maestro

Denizin Altındaki Maestro
Onun evlenmedigini söylerler.
Kalbini kimseye vermedigini…
Çünkü hayatı boyunca yalnız bir sevgilisi
vardı: Müzik.
Etten ve kandan degil, titreimden ve ruhtan
oluan bir e.
Büyük Artemis kruvazörü limandan
ayrıldıgında bütün ehir nefesini tutmutu.
Iıklar binlerce, müzisyenler yüzlerceydi
ve o, ritimle nefes alan maestro,
gökyüzünü sahne, denizi salon ilan etmiti.
Fırtına ikinci gece çıktı.
Gökyüzü kendi çalgısını çalmaya baladı,
rüzgâr paslı bir saksafon gibi bagırdı
ve dalgalar vahi vurmalı çalgılara dönütü.
Gemi battı.
Çıglık, karanlık, kaos…
Ama o devam etti.
Önce bakemancıyı,
sonra titreyen genç kemancıyı,
ve ardından altın kabuklu elbisesiyle
viyolonselciyi kurtardı.
Enstrümanlar ve müzisyenler batmak yerine
suyun içinde süzülmeye baladı—
sanki deniz bile boyun egmiti,
çünkü müzige duydugu ak ölümden daha
büyüktü.
Gemi dibe gömüldügünde artık gerçek
dünya yoktu.
Hayalin eigini geçmilerdi.
Iık yukarıdan taç gibi dökülüyor,
bir gergedan, karanın yükünü bırakmı,
maestronun tahtına dönümütü.
Batonu kaldırdı.
Orkestra suyun içinde çalmaya baladı.
Ses duyulmadı—
ama his, bütün okyanusa yayıldı.
Mercanlara, balıkların puluna, akıntının
nabzına…
O artık bir orkestra e degildi;
müzigin kendisi olmutu.
Ne korku vardı ne zaman.
Sadece derin bir huzur—
uzayan, titreen, sonsuz bir nota.
Akını seçti
ve ak onun sesini taıdı.
Tarihin en büyük konseri
karada degil,
dalgaların altında gerçekleti.

The Maestro Who Turned the Sea into a
Concert Hall
They say he never married.
That he gave his heart to no one.
Because throughout his life, he loved only
one companion — Music.
Not a woman of esh and blood,
but a being made of vibration and soul.
When the grand cruise ship Artemis left the
harbor,
the world waited breathless.
Thousands of lights, hundreds of musicians,
and he, the maestro whose pulse was rhythm
itself,
stood at the center of the deck and raised his
baton.
On the second night, the storm came.
The sky tuned its own instrument,
wind screamed like a rusted saxophone,
and waves became wild percussion.
The ship sank.
Screams, chaos, darkness—
Yet he continued.
He saved the rst violin,
then the trembling young player,
and the cellist in her gold–shell gown.
Instead of drowning,
the instruments drifted like glowing relics,
as though even the sea had bowed,
understanding that his love for music was
greater than death.
When the vessel disappeared into the deep,
they crossed into another world—
not reality, but dream.
Light poured down like a crown,
and a rhinoceros, once bound to earth,
became his living throne.
He lifted his baton,
and the orchestra played beneath the waves.
No sound, only vibration—
carried through corals,
across silver scales of sh,
inside the heartbeat of the current.
He was no longer a conductor;
he had become the music itself.
No fear, no gravity—
only inner peace,
long and resonant like an eternal note.
He chose love,
and love carried him.
The greatest concert in history
did not happen on land—
it happened beneath the waves.