Lord of Awareness

Her sabah, ehir hâlâ uykudayken uyanırdı.
Ne okul zili için, ne de ödevler için—
yol boyunca görecegi kedileri saymak için.
Onları saymak onun için oyun degildi;
bir umut ritüeliydi, küçük bir sabah duası gibi.
Bir gün, yarı yıkık bir duvarın yanında
üç küçük yavru kedi gördü—
ince, ürkek, sessiz.
Anneleri yoktu, korumasızdılar.
O gün bütün aklı orada kaldı,
o aç gözlerde, o yalnızlıkta.
Akam oldugunda artık içinde hiçbir ey saklı
kalmadı.
Babası’na gitti—
aglamadı, sitem etmedi.
Sadece unu söyledi:
“Baba… onları kurtarabilir miyiz?”
Babası hiç düünmeden montunu aldı.
“Gidelim,” dedi.
Ama o gece kediler ortada yoktu.
Sanki rüzgâr alıp götürmütü.
Sonraki günlerde de bulamadılar.
Kız her sabah okula yürüyerek gitti,
aynı sokaklardan, aynı umuttan.
Sonra…
Bir sabah, uykuyla uyanıklık arasındaki o ince
çizgide
bir dü gördü—
o kadar gerçek, o kadar parlak ki…
Bir gergedanın sırtında oturuyordu,
zarif bir arabaya hükmediyordu
ve tüm o yavru kediler
imdi onunla birlikteydi—
boynuzlarda, tekerleklerde, kıyafetlerinde,
minicik melekler gibi.
Gökyüzünde sıcak hava balonları süzülüyordu,
gergedanın adımları topragı titretiyor,
ama bu korku degil, yaama sevinciydi.
Ve kız rüyasında haykırdı:
“Sizi buldum!”
Tam o anda uyandı—
Babası baucundaydı,
sıcak, güvenli, tanıdık…
Ve onun omuzlarında, kollarında, yatagın her
yerinde:
o yavru kediler oynuyordu.
Aynıları.
Canlı.
Evde.
O an fark etti:
Bazen gerçek, rüyadan sonra gelir—
ama gelir.
Ve o gün okul, ödev, not… hiçbiri önemli degildi.
Sadece kalbine yerleen yeni bir farkındalık:
Kurtulu bazen bir rüyayla balar
ve bir iyilikle tamamlanır.