Wordless Melody

Balangıcı Olmayan Melodi
Derler ki her gergedanın boynuzu sadece
boynuzdur,
ama onunki bir çalgıydı.
Her ne zaman haf bir esinti kayaların
arasından geçip
kavisli boynuzuna dokunsa bir ses
yükselirdi—
Ne savaın sesi,
ne bir uyarı,
yalnızca ılık suyun soguk teni okaması kadar
ince bir nota.
Ve gergedan merak etti.
Bir gün baını gökyüzüne kaldırdı ve kendine
sordu:
“Dünyanın ilk notası ne zaman duyuldu?
Çalgılardan önce mi?
Insandan önce mi?
Kalbin hızlı ya da yava atıından önce mi?”
Cevabı kimse bilmiyordu—
ama kendisi gibi sesi kulakla degil,
ruhla duyan üç dost buldu.
Kör bir kadın —
Dünyayı görmüyordu, ama sesin rengini
hissederdi.
Derdi ki melodiler bazen mavi, bazen altın,
bazen bulunmaz bir ton.
Dilsiz bir palyaço —
Konuamazdı,
ama parmagının en küçük hareketiyle
bir orkestra ya sönerdi ya da alev alırdı.
Ve sagır bir genç —
Ritmi bilir,
çünkü kalbi bazen hızla koar,
bazen yagmur gibi usulca çalardı.
Dört kii birlikte yola çıktılar;
insan düüncelerinin göge yükselii gibi haf
balonlarla,
yarım kalmı cümleler gibi suyun altında
süzülen balıklarla.
Rüzgâr nereye esti ise,
boynuz orada çaldı.
Ve duyulmayan her nota
kalplerine indi—
gerçek gibi.
Ve o zaman anladılar:
Ilk nota hiçbir zaman balamadı.
Zaten vardı.
Ilk dalga ile,
ilk nefes ile,
ilk bakı,
ilk sessiz ak ile birlikteydi.
Ses bulunmadı—
sadece kefedildi.
O günden sonra gergedan çalmayı
ögrenmeye çalımadı;
hissetmeye baladı.
Ve sessizlik,
ilk kez,
arkıya dönütü.